Diani Beach

Dag lieve mensen, ondanks dat we nog niet thuis zijn hebben jullie al een aantal dagen geen nieuw verhaal ontvangen. De reden is dat we na alle safari's en andere tochten heerlijk 6 dagen zijn gaan relaxen aan de Keniaanse kust, Diani Beach.

Anders dan we normaal hebben we ook echt lekker helemaal niets gedaan aan het strand. Lange strandwandelingen, boekjes lezen, ronddobberen in het zwembad en het ontbijt en diner waren inclusief. Met andere woorden, de dagen waren relaxed maar veelal hetzelfde. Het enige spannende was dat we met een propellervliegtuig van en naar Nairobi zijn gevlogen, de landing en het opstijgen zijn dan vrij "bumpy".

Het allermooiste nieuws is natuurlijk dat we als vriendje en vriendinnetje naar Afrika gingen en verloofd terugkomen! De absolute kers op onze Afrikaanse taart. We vertellen jullie graag alle verhalen als we terug zijn!

Het is nog een kleine twee uur wachten tot we kunnen boarden en dan hopen we jullie allemaal snel weer te zien in Nederland.

Tot de volgende reis!

Eldoret - Nairobi

Vandaag zitten we om 6 uur klaar in de Lando. Iedereen is inmiddels op elkaar ingespeeld en alles loopt op rolletjes. De laatste horde om te eindigen waar we zijn begonnen: Nairobi.

We hebben voldoende tussenstops en de rit is eigenlijk vrij ontspannen. Totdat we door de politie aan de kant gezet worden en Lulu begint te schelden. Nog nooit heeft ze de Lando hoeven wegen maar nu worden we teruggestuurd naar het weegpunt langs de weg, dat een kleine 15 minuten terug is. Lulu is totaal not amused en bijt de agenten nog toe: "The sign says trucks, not busses. It should say trucks and busses". De grap dat we in een Lando zitten en niet in een bus is een gemakkelijke, maar laten we gezien Lulu's gemoedstoestand maar even achterwege.

Terug op de weg komen we al snel in de buitenwijken van Nairobi aan en de melancholie kickt in. Sommigen zijn al 8 weken onderweg vanuit Kaapstad naar Nairobi, anderen gaan nog verder naar Tanzania. Iedereen beseft wel dat dit het eindstation is als groep. We moeten nog even de plasjes ophouden als in Nairobi midden op de snelweg iemand besluit een band te gaan wisselen, maar het oponthoud duurt niet langer dan 20 minuten.

Aangekomen bij het hotel maken we de laatste groepsfoto's voor de Lando en delen we de nodige knuffels uit. De meesten slapen hier in het hotel en dus kunnen we nog wel even een drankje doen. Althans dat denken we, want geheel in de geest van de tour blijkt dat de mensen die doorgaan naar Tanzania overgeplaatst zijn naar een ander hotel. En dus doet zich dezelfde situatie voor als na de helikoptervlucht in Nepal, we moeten ineens binnen 5 minuten afscheid nemen van een aantal mensen waar we een goede band mee hebben opgebouwd. Vooral het afscheid met Andreas en Mari uit Noorwegen valt even zwaar. Davey, die geen kei is in afscheid nemen, pinkt een klein traantje weg. Voor we het weten zitten ze in de busjes naar een ander hotel. Wat een gek gevoel.

De mensen die nog wel in het hotel zitten vertrekken vrijwel allemaal vanavond en daarom besluiten we in het restaurant van het hotel nog wat samen te eten en bij te kletsen. Bas maakt nog even gebruik van de douche in onze kamer en inmiddels hebben we ook afscheid genomen van Roman, Matt, Bec en Kristina. Als het half 9 is staan we voor het hotel op de taxi voor Bas te wachten. Hij zal vannacht direct terug naar Nederland vliegen. Bas is ook echt een schatje en hij is ook emotioneel. Hij was als soloreiziger blij dat er Nederlanders in de groep zaten, maar zegt dat hij nooit had kunnen dromen dat het zo zou uitpakken. Met twee nieuwe vrienden voor het leven. Na een aantal innige omhelzingen is het tijd voor een tot ziens. We zwaaien tot hij de poort uit is. Iedereen is vertrokken en we zijn weer op elkaar aangewezen. We moeten het even een plekje geven en er even aan wennen. Wat een geweldige trip en wat een leuke groep. Het begin was even aftasten maar al snel vielen de puzzelstukjes in elkaar.

Als we terugkomen in de kamer ligt er nog een handgeschreven briefje van Bas, met hoe hij genoten heeft van de tijd samen. Komt wel even binnen. Moe en voldaan van deze bizarre trip vallen we als een blok in slaap.

Jinja - Eldoret

Vandaag is alweer de één na laatste dag van onze tour met Gadventures. Vandaag zullen we Oeganda verlaten om terug te keren naar Kenia. We vertrekken om 10 uur in de ochtend uit Jinja en ook vandaag hebben we dus weer lekker kunnen uitslapen.

De druk is voor ons van de ketel. We hoeven geen inspanningen meer te leveren. Het zijn nog twee dagen rijden naar Nairobi. Daar zullen we een nacht verblijven om vervolgens naar de kust van Kenia te gaan in het oosten van het land.

Na een uurtje of 3 rijden komen we bij de grens aan en gaan we de standaardprocedures door. Een stempel i.v.m. de gele koorts vaccinatie en vervolgens een exit stempel van Oeganda en een entry stempel voor Kenia. Oeganda is echt een genot geweest. Het land is zo waanzinnig divers en we hebben er zoveel gezien en gedaan in een relatief korte periode van 8 dagen.

Als we Kenia weer in rijden zegt onze gids grappend: "Back in the most beautiful country in the world". Ironisch genoeg rijden we nog geen half uur in Kenia als we getuige zijn van een frontale botsing van twee vrachtwagens. Zodra de omwonenden lucht krijgen van de botsing komen ze als raven af op de plek des onheils. Ze pakken olie, meel, bloem en andere goederen van de vrachtwagens en rennen er zielsgelukkig mee weg. Niemand lijkt zich te bekommeren om de chauffeurs. We zijn getuige van het rauwe Afrika waarin een mensenleven veel minder waard is dan bij ons. In totale verbijstering rijden we langs de plek van de aanrijding als de politie inmiddels ter plaatste is. Het is even afschuwelijk als lachwekkend tegelijk. Geen idee wat je moet voelen. Sommigen zijn toch echt wel flink geshockeerd. De grap is natuurlijk snel gemaakt: "The most beautiful country in the world", yep natuurlijk.

Bijgekomen van wat we hebben gezien, gaan we door naar Eldoret. Precies dezelfde plek als waar de vorige keer hebben overnacht. Het wordt een gezellige avond met het laatste avondmaal als groep. Ieders hoogte- en dieptepunten worden gedeeld en er worden herinneringen opgehaald. Je merkt al wel dat iedereen met de volgende dag bezig is. Sommigen vliegen terug naar huis, anderen zetten hun trip voort in of buiten Afrika en wij gaan dus nog op een kleine zonvakantie. Daarom wordt het geen uitbundige avond, we liggen allemaal rond een uur of 10 in bed. Op naar de laatste dag.

Jinja

RUSTDAG.

De katers vieren hoogtij en iedereen vecht tegen de-hydratatie door zich te goed te doen aan liters mineraalwater. Ook worden er vele burgers besteld aangezien iedereen behoefte aan vet eten. We lummelen op de bankjes. Sommigen dommelen af en toe in slaap, anderen lezen een boek.

Als de avond valt worden er nog meer burgers besteld en na de briefing gaat vrijwel iedereen naar bed. We kunnen morgen lekker uitslapen voordat we weer de bus instappen. Heerlijk om zo langzaam richting aan het einde van een onvergetelijke trip te kabbelen.

Lake Mburu - Jinja

We staan al vroeg buiten de tent op een pikkedonker kamp. Ze hebben hier alleen zonnepanelen om elektriciteit op te wekken, dus na een uur of 18 is het op een paar kleine generatoren na gebeurd. Als we bij het ontbijt komen blijkt de gasfles leeg en ook de gasfles in de keuken van het kamp is leeg. Typisch Afrikaans, de hele trip zijn we getuige van adhoc handelen. Probleem betekent oplossen. Vooruit kijken gebeurd hier niet, laat staan dat van tevoren wordt geanticipeerd. Het zit hier diep geworteld in de cultuur en helaas heeft onze gids zich niet ontworteld van deze gewoonte. Problemen oplossen zijn ze hier daarentegen dan weer erg goed in, het is hier echt go-with-the-flow.

Zonder ontbijt rijden we daarom om 6 uur Lake Mburu National Park uit op weg naar de "evenaar"
waar we zowel ontbijt als een demonstratie zullen krijgen. Het einde van de trip met Gadventures komt alweer in zicht, de meeste hoogtepunten en intensieve uitstapjes zitten erop. Vanavond zullen we dat daarom vieren op de zogenaamde "booze-cruise". Een boottocht over de Nijl die voornamelijk in het teken zal staan van drank en snacken.

De rit naar onze laatste stop Jinja duurt een kleine 7 uur. De ontbijtstop is bij een soort stichting die naast een keuken ook een hele leuke souvenirshop heeft. We krijgen een uitleg over het werk dat de stichting verzet in de bestrijding van hiv en welke progressie de laatste jaren is gemaakt. Gadventures heeft op elke bestemming een project dat zij intensief steunen. Het is prettig om te weten en met de eigen ogen te zien dat dit bedrijf ook echt iets teruggeeft aan de gemeenschap met het geld dat zij van reizigers ontvangen voor de vele trips.

Tijdens de demonstratie krijgen we te zien hoe op het noordelijk halfrond water met de klok meedraait en op het zuidelijk halfrond tegen de klok in. Precies op de evenaar staat ook een gootsteen en daar valt het water in een rechte lijn naar beneden. Toch wel grappig om te zien hoe strikt deze natuurwetten gelden. De gootstenen waarin de demonstraties worden gedaan staan namelijk niet veel verder dan 2-3 meter uit elkaar.

Eenmaal aangekomen op het nieuwe kamp is het snel de feestkleding aan en de boot op. Wat ik echt nooit heb geweten is hoe fantastisch het uitzicht is aan en op de Nijl. Wat een prachtige omgeving weer en wat een mooi en rustig gelegen kamp. De trip kost 45 dollar per persoon en daarmee is alle drank en het eten inbegrepen. De snacks zijn heerlijk en voordat we weer aan wal komen hebben de meesten al minimaal 6 glazen sterk achter de kiezen. Er wordt flink gezongen en gefeest onder een neergaande zon op de Nijl. En nog mooier, geen onvertogen woord. Iedereen geniet en respecteert elkaar, mooi om te zien hoe de groep in twee weken naar elkaar is toe gegroeid.

Als we terugkomen in het kamp staat de muziek al hard aan en is er een dj aan het draaien. Ze weten natuurlijk wel hoe de toeristen verleidt kunnen worden om hun euro's en dollars over de balk te smijten. En het onvermijdelijke gebeurd ook, iedereen is zo in de feeststemming en de kurk is echt van de fles. Alle spanning van de afgelopen weken glijdt van de schouders en de drank vloeit rijkelijk. Er wordt op de tafels gedanst, terwijl er wordt mee geschreeuwd met ABBA, Queen en Bob Marley. Het is lang geleden dat we zo uitbundig gefeest hebben. Het feest gaat door tot een uur of 11 (volgens de overlevering) en langzaam druppelt iedereen naar z'n kamer/tent. Niemand zal zich de volgende ochtend de weg naar de tent herinneren. Wat een top avond!

Kalinzu Forest - Lake Mburu

Om 6 uur zitten we weer in de Lando, de vroege ochtenden beginnen langzaam z'n tol te eisen van iedereen. Dit zal hoogstwaarschijnlijk de laatste echt vroege ochtend van de trip zijn aangezien alleen vandaag nog een activiteit op de rol staat waarvoor we echt vroeg moeten vertrekken. We gaan deze ochtend namelijk een chimpansee trekking doen in het Kalinzu Forest.

Grappig feit is dat we dezelfde groep chimpansees gaan opsporen die te zien zijn in de Netflixserie Chimp Empire. Het zal wel een heel andere ervaring worden dan bij de gorrila's aangezien de chimpansees voornamelijk in de bomen leven.

Voordat we het bos in gaan lopen we eersten door de naastgelegen theeplantage en krijgen we daar een uitleg over. De theeplantages zien er in het glooiende landschap indrukwekkend uit. Na een korte rondleiding lopen we het bos in. Deze hike moet minder intensief zijn dan bij de gorilla's. Na ongeveer een uur hiken moeten we toch nog van de gebaande paden af om bij de chimpansees te komen. Gelukkig valt het mee. Als snel zien we de eerste handjes buiten de nesten hangen. De chimpansees lijken net wakker te worden terwijl ze gezellig in hun vers gebouwde nesten liggen. Het is weer heel bijzonder om dit van dichtbij mee te kunnen maken. Oeganda is echt een paradijsje. Zoveel te zien op zo'n klein stukje aarde.

We krijgen uitgebreid de tijd om het ochtendritueel te aanschouwen. We worden getrakteerd op een aantal golden showers en ook de ochtenddrollen vliegen in het rond. Van een stille plek met links en rechts een chimpansee die wakker wordt is het ineens een beestenboel met chimpansees die alle kanten uit vliegen. Als alles weer nauwkeurig is vastgelegd op de gevoelige plaat banen we ons een gang naar de nabijgelegen weg. Via de weg hiken we het laatste stuk terug naar het startpunt. Aangezien we nog een stuk moeten rijden en de bootcruise op Lake Mburu vanmiddag niet willen missen staat de brunch al klaar. We gooien snel van alles wat in een stuk aluminiumfolie, vouwen het geheel dicht en springen weer in de Lando.

Ondanks een lekke band en een aantal korte tussenstops komen we precies om 15 uur aan bij Lake Mburu, we moeten direct in de 4x4 springen om de boottocht te kunnen halen. De boot vertrekt namelijk om 16 uur vanaf de dok. In Lake Mburu leven voornamelijk krokodillen en nijlpaarden. Ook is het een klein paradijsje voor exotische vogels. Ondanks dat het zachtjes regent is het een relaxed boottochtje waarbij je heel grappig iedere keer eerst de oogjes van de nijlpaarden uit het water ziet komen en daarna de hele kop. Af en toe gaapt er eentje. Soms komen er een aantal vanaf de kant het water in rennen. Een hele serene omgeving om even bij te komen van het hiken van vanmorgen.

Na een kleine 2 uur meren we weer aan en proppen we wederom 10 man in de 4x4 voor de 45 minuten durende rit richting het kamp. Althans, dat denken we. Onze chauffeur blijkt een zeer begaafde gids te zijn en neemt echt de tijd om zijn kennis met ons te delen. Wat de beste man met het blote oog weet te spotten is ongekend, zo goed hebben we ze nog niet meegemaakt. En aangezien dit echt ons allerlaatste moment met wildlife is tijdens deze trip, luistert iedereen ademloos naar zijn verhalen. Het wordt een soort mini game drive.

Als we zo'n 5 minuten van de uitgang verwijderd zijn, gaat onze gids ineens in de ankers. Hij hoort een aantal apen noodkreten uitslaan en zonder iets gezien te hebben zegt hij zonder twijfel: "There is a leopard there". Ons zijn de apengeluiden niet eens opgevallen en hij maakt daarop op dat er een luipaard in de buurt is. Zo bijzonder. En dan wijst hij met z'n vinger. Tussen het hoge gras ziet hij een wit puntje heen en weer zwaaien, hetgeen het puntje van de staart van de luipaard is. Wauw, niet normaal.

Zonder te twijfelen rijdt hij een kilometer in z'n achteruit op het smalle zandpad. Als we bij een weggetje komen dat het park in loopt, slaat hij rechtsaf. Vastbesloten rijdt hij richting de plek waar hij de luipaard zag. Je gelooft het niet, maar ons allerlaatste moment in de Afrikaanse natuur wordt ook de allermooiste. Ineens loopt de luipaard stiekem achter onze auto langs de bosjes in. We manoeuvreren om de bosjes heen en ik spot vrij snel het koppie. We blijven stilstaan en kijken ademloos naar de luipaard. Het vrouwtje kijkt ons ook aan en besluit langzaam te voorschijn te komen, totdat ze de auto tot op 3 tot 4 meter nadert en ons van dichtbij aan blijft kijken. We staan een goede twee minuten oog in oog met een luipaard in Oeganda. Er zijn mensen die jarenlang safari's doen in Afrika en nooit een luipaard zien, we hebben het echt ontzettend getroffen. Dan sprint de luipaard ervandoor en iedereen is door het dolle heen. Zo ongelofelijk mooi om mee te mogen maken.

Helemaal gesloopt van alle indrukken van de dag komen we aan in het kamp. De anderen hebben op ons zitten wachten om te kunnen gaan eten. De rit heeft in plaats van 45 minuten anderhalf uur geduurd. Na het eten gaat iedereen snel de tent in want morgen gaan we wederom heel vroeg (gaap) richting onze laatste stop in Oeganda: Jinja.

Lake Bunyonyi - Kalinzu Forest

We slapen heerlijk uit en we blijven tot half 9 in bed. Ik ga even een koffie en thee halen boven en neem die mee naar de kamer. We hebben deze kamer de afgelopen drie nachten echt als onze woonkamer gebruikt. De kamer is een chaos. Davey leest nog even een boek in bed met een theetje en ik zit onder het genot van een kop koffie nog even te genieten van het geweldige uitzicht dat we hebben vanaf ons balkon. Heerlijk zo'n echte rustdag tussendoor na een ruime week hard werken waarin alle activiteiten zich in rap tempo opvolgenden. Daarnaast worden er ook zoveel kilometers afgelegd om alles te kunnen doen en zien.

Als de tassen zijn gepakt worden we verwacht aan het ontbijt. Nadat alles rustig is ingepakt beginnen we aan een 4-5 uur durende rit naar het Kalinzu Forest. Na busritten van 10 uur of meer voelt een retourtje Ruurlo als een peulenschil. Grappig hoe alles ineens in een ander perspectief komt te staan. Zo rond half 4 komen we aan op het volgende kamp. Er is nog de mogelijkheid om een rondleiding door de omgeving te krijgen maar tweederde van de groep blijft lekker op het kamp hangen. De groep trekt meer naar elkaar toe en de sfeer wordt steeds saamhoriger. Het is inmiddels echt een leuke en gezellige groep geworden en we kunnen met de meesten goed opschieten. Vooral met Mari en Andreas uit Noorwegen (wellicht een idee voor een volgende trip) klikt het goed.

We maken een weddenschap voor 5000 Oegandese shilling over hoe laat het eten klaar zal zijn. De gidsen zijn echte Afrikanen en daarom loopt het koken vaak uit, waar de groep veel grappen over maakt. Uiteraard ga ik er met de pot vandoor.

Na het eten is er een gezellig kampvuur en is Lulu de voortrekker van een aantal spellen die gigantisch op de lachspieren werken. Het eten is moeilijk binnen te houden maar als je het wegspoelt met een flinke teug vloeibaar goud dan gaat het net.

Om 22 uur houdt iedereen het, enigzins aangeschoten, voor gezien. Morgen moeten we helaas wel weer heel vroeg uit de veren.

Bwindi Impenetrable Forest - Gorilla Trekking

Het zal jullie niet verbazen maar om bij de gorilla's te komen moeten we 2,5 uur rijden en daarom zitten we om 05.20 aan het ontbijt. Om 6 uur zitten we in de mini busjes richting Bwindi Impenetrable Park in het zuidwesten van Oeganda en aan de grens met Congo. Impenetrable betekent zoveel als ondoordringbaar. Er leven 400 berggorilla's in het Oegandese deel van het bos. De helft van de totale populatie. De rest is verdeeld over Rwanda en dus Congo.

Onze chauffeur voor de dag is Ezra. Al snel blijkt dat er is gekozen voor een hobbelig zandpad langs de rand van het Bunyonyi meer. Er is ook een normale weg richting het park en waarom daar niet voor is gekozen blijft een raadsel. Al snel twijfelen de mannen welke kant ze op moeten en omdat het geregend heeft zijn sommige paden afgesloten. Paden ja, want dit zijn geen wegen te noemen. Het is duidelijk dat Ezra zelden in een schakel auto heeft gereden want hij is waardeloos met de koppeling. Al vrij snel komt hij een redelijk steil gedeelte niet omhoog. Hij laat de auto minimaal 4 keer afslaan en besluit dan om in het pikkedonker de auto achteruit de helling af te laten rollen. Davey zegt eerst nog netjes dat hij moet stoppen, maar Ezra luistert niet en als blijkt dat hij zelf ook enigzins in paniek is, schreeuwt Davey: "Ezra, STOP!'. Achteraf zal blijken dat iedereen in de auto Davey dankbaar is want hij stopt de auto zodat iedereen uit kan stappen. Bijna iedereen in de auto stond doodsangsten uit. Hij probeert met een lege auto de helling op te komen en dat lukt wel. We lopen omhoog en stappen weer in.

Bij de eerstvolgende t-splitsing neemt hij wederom de verkeerde afslag. Dat blijkt wanneer een huisje de weg blokkeert en we niet verder kunnen. Ezra blijkt voornemens de auto op het smalle weggetje te keren met wederom iedereen in de auto en een afgrond vlak voor onze neus. Een vergelijkbaar tafereel volgt en we stappen uit. Als we wederom bij de t-splitsing komen komt er een compagnon van onze chauffeur aangescheurd en ruilen zij van auto. De andere auto is een automaat en dat blijkt hem veel beter af te gaan. Achteraf blijkt dat dit de eerste keer voor Ezra was in een auto die geen automaat id. Bijzonder, blijft toch Afrika. Onze nieuwe chauffeur weet duidelijk wel van wanten en binnen 5 minuten keert de rust terug in het busje. Abraham is behendig en voorzichtig en rijdt ons vliegensvlug naar de plek waar de briefing is.

Nadat we onze wandelstokken hebben gekregen springen we weer in het busje met onze gids, naar de plek van waar we het bos zullen binnengaan. Het is een prachtige hike waarvan het pad grotendeels al is vrijgemaakt. Het is sowieso bijzonder om je beseffen dat je in een tropisch regenwoud staat met in je achterhoofd dat je 3 weken geleden nog op de golfbaan in Westwoud stond.

Wanneer we anderhalf uur aan het lopen zijn (het is inmiddels 10.30 uur) zegt onze gids dat we moeten doorlopen omdat het weer aan het veranderen is. Er wordt regen verwacht. En regenbuien in de tropen zijn vaak kort maar intens en rond middaguur. Na nog een kwartier lopen moeten we van de geplaveide paden af en moeten we echt door het "ondoordringbare" deel van de jungle. Onze gids gaat voorop met zijn machete.

Onze gids staat in constant contact met de rangers die de gorrila's dagelijks opsporen. Hij vertelt ons tevens dat ze hier geen last meer hebben van stropers aangezien onder andere het entreegeld (900 dollar per persoon) wordt gebruikt om de gemeenschap te ondersteunen. Er zijn meer dan voldoende inkomsten waardoor het niet meer nodig is om op gorilla's te jagen. De aantallen nemen daarom ook langzaam maar zeker toe. Ook maakt hij af en toe apengeluiden om de locatie van de rangers te bepalen.

Nadat we een goede drie kwartier al hakkend onze weg door de jungle banen komen we rond het middaguur eindelijk op onze bestemming aan. We hebben een uur de tijd aangezien er wordt gedacht dat een langer verblijf stress kan opleveren voor de gorilla's. Op een gegeven moment horen we voor het eerst iets ritselen vlakbij. We zien de eerste flitsen van hun zwarte haren. Langzaam komen we steeds dichterbij totdat we op 5-7 meter afstand komen. WAUW. De gorilla's kijken je wel regelmatig aan maar verder geven ze er niets om dat je er bent. Ze kijken dwars door je heen.

We staan tussen een familie met één silverback, twee mannetjes, twee vrouwtjes en 3 baby's. Ze bewegen ook redelijk in het rond op zoek naar eten, dus soms komen ze ineens voor je de bosjes uit en soms staan ze ineens achter je. Het is zo bijzonder dat het bijna onwerkelijk is, een beetje hetzelfde als met de helikopter naar de Mount Everest en de zonsopkomst op de Machu Picchu. Je kunt het niet bevatten dat je oog in oog staat met een berggorrila, dat besef moet later komen. Helemaal het feit dat ze zo dichtbij zijn, je kunt ze letterlijk bijna aanraken.

Na een klein uur is het eigenlijk tijd om afscheid te nemen. We hebben echt waanzinnige foto's geschoten. Maar dan begint het ineens pijpenstelen te regenen. Het komt met bakken uit de hemel. We moeten van onze gids blijven staan en wachten tot het stopt. Gorilla's zoeken elkaar namelijk op tijdens de regen en het zou te stressvol zijn als wij daar doorheen gaan lopen.

De regen stopt echter niet en de rangers manen ons weer dichterbij de gorilla's. Bijna niemand geeft er gehoor aan omdat het zou hard regent. Maar ik ga zonder te twijfelen naar hem toe. Dit maak je maar 1 keer in je leven mee en dan hebben de meesten maar een uurtje. Ik sta ineens oog in oog met een groot mannetje dat rustig zit te eten terwijl hij mij recht aankijkt van een meter of 3 afstand. Ik kan niet onder woorden brengen hoe bijzonder dit was.

Als de regen stopt zijn we bijna 2 uur bij de gorrila's geweest. Wat een ervaring. Op de weg terug raakt niemand uitgepraat over wat we hebben gezien en we lopen in één rechte lijn door terug naar de plek waar de auto staat geparkeerd. Als we bijna terug zijn worden we nog getrakteerd op een bijzonder helder uitzicht op de heuvels van Rwanda. Deze plek is echt onbeschrijfelijk mooi.

Bij de parkeerplaats staan de locals ons uiteraard op te wachten met hun souvenirs. Iedereen neemt wel iets mee als herinnering aan deze geweldige ervaring. We zetten onze gids af en rijden weer terug naar ons verblijf bij Lake Bunyonyi. We drukken Abraham op het hart niet meer via de zandwegen te gaan maar via de normale geasfalteerde weg. We horen dat ze inmiddels gigantisch op hun kop hebben gekregen dat ze vanmorgen via die zandpaden zijn gereden. Hetgeen ze normaal nooit doen maar waarvan ze dachten dat dit deze ochtend sneller zou zijn. Mooi niet dus.

Na een klein half uurtje krijgt Abraham een telefoontje van één van de mannen die souvenirs verkocht. Iemand is z'n portemonnee vergeten. Het is onze Manu. We balen natuurlijk allemaal maar beseffen ook dat het belangrijk is dat de portemonnee terugkomt. Het blijkt dat de man al onderweg is op een motorfiets om de verloren goederen naar ons toe te brengen. Abraham zet de auto in een dorpje neer en zegt dat hij een motorfiets gaat lenen om de man tegemoet te rijden.

Wij voelen ons daar uiteraard totaal niet comfortabel bij en zeggen hem dat hij bij ons moet blijven. Na veel getouwtrek blijft hij toch bij ons en wachten we een half uur voordat Manu z'n portemonnee terug heeft. Dan is het eindelijk tijd om deze tocht af te maken.

Rond half 7 zijn we terug in het hotel. De andere groepen zijn al zo'n twee á tweeënhalf uur terug. Alhoewel we helemaal gesloopt zijn deert het ons weinig. We kunnen direct aanschuiven voor het eten en daarna vertellen we de verschillende verhalen die we door de dag hebben meegemaakt. Die van ons is er van start tot finish wel één voor in de geschiedenisboeken. Wat een intense dag. Na twee koude biertjes gaan we naar bed. We vertrekken morgen om 11 uur en dus kunnen we heerlijk en welverdiend uitslapen.