Vandaag zitten we om 6 uur klaar in de Lando. Iedereen is inmiddels op elkaar ingespeeld en alles loopt op rolletjes. De laatste horde om te eindigen waar we zijn begonnen: Nairobi.

We hebben voldoende tussenstops en de rit is eigenlijk vrij ontspannen. Totdat we door de politie aan de kant gezet worden en Lulu begint te schelden. Nog nooit heeft ze de Lando hoeven wegen maar nu worden we teruggestuurd naar het weegpunt langs de weg, dat een kleine 15 minuten terug is. Lulu is totaal not amused en bijt de agenten nog toe: "The sign says trucks, not busses. It should say trucks and busses". De grap dat we in een Lando zitten en niet in een bus is een gemakkelijke, maar laten we gezien Lulu's gemoedstoestand maar even achterwege.

Terug op de weg komen we al snel in de buitenwijken van Nairobi aan en de melancholie kickt in. Sommigen zijn al 8 weken onderweg vanuit Kaapstad naar Nairobi, anderen gaan nog verder naar Tanzania. Iedereen beseft wel dat dit het eindstation is als groep. We moeten nog even de plasjes ophouden als in Nairobi midden op de snelweg iemand besluit een band te gaan wisselen, maar het oponthoud duurt niet langer dan 20 minuten.

Aangekomen bij het hotel maken we de laatste groepsfoto's voor de Lando en delen we de nodige knuffels uit. De meesten slapen hier in het hotel en dus kunnen we nog wel even een drankje doen. Althans dat denken we, want geheel in de geest van de tour blijkt dat de mensen die doorgaan naar Tanzania overgeplaatst zijn naar een ander hotel. En dus doet zich dezelfde situatie voor als na de helikoptervlucht in Nepal, we moeten ineens binnen 5 minuten afscheid nemen van een aantal mensen waar we een goede band mee hebben opgebouwd. Vooral het afscheid met Andreas en Mari uit Noorwegen valt even zwaar. Davey, die geen kei is in afscheid nemen, pinkt een klein traantje weg. Voor we het weten zitten ze in de busjes naar een ander hotel. Wat een gek gevoel.

De mensen die nog wel in het hotel zitten vertrekken vrijwel allemaal vanavond en daarom besluiten we in het restaurant van het hotel nog wat samen te eten en bij te kletsen. Bas maakt nog even gebruik van de douche in onze kamer en inmiddels hebben we ook afscheid genomen van Roman, Matt, Bec en Kristina. Als het half 9 is staan we voor het hotel op de taxi voor Bas te wachten. Hij zal vannacht direct terug naar Nederland vliegen. Bas is ook echt een schatje en hij is ook emotioneel. Hij was als soloreiziger blij dat er Nederlanders in de groep zaten, maar zegt dat hij nooit had kunnen dromen dat het zo zou uitpakken. Met twee nieuwe vrienden voor het leven. Na een aantal innige omhelzingen is het tijd voor een tot ziens. We zwaaien tot hij de poort uit is. Iedereen is vertrokken en we zijn weer op elkaar aangewezen. We moeten het even een plekje geven en er even aan wennen. Wat een geweldige trip en wat een leuke groep. Het begin was even aftasten maar al snel vielen de puzzelstukjes in elkaar.

Als we terugkomen in de kamer ligt er nog een handgeschreven briefje van Bas, met hoe hij genoten heeft van de tijd samen. Komt wel even binnen. Moe en voldaan van deze bizarre trip vallen we als een blok in slaap.