Het zal jullie niet verbazen maar om bij de gorilla's te komen moeten we 2,5 uur rijden en daarom zitten we om 05.20 aan het ontbijt. Om 6 uur zitten we in de mini busjes richting Bwindi Impenetrable Park in het zuidwesten van Oeganda en aan de grens met Congo. Impenetrable betekent zoveel als ondoordringbaar. Er leven 400 berggorilla's in het Oegandese deel van het bos. De helft van de totale populatie. De rest is verdeeld over Rwanda en dus Congo.

Onze chauffeur voor de dag is Ezra. Al snel blijkt dat er is gekozen voor een hobbelig zandpad langs de rand van het Bunyonyi meer. Er is ook een normale weg richting het park en waarom daar niet voor is gekozen blijft een raadsel. Al snel twijfelen de mannen welke kant ze op moeten en omdat het geregend heeft zijn sommige paden afgesloten. Paden ja, want dit zijn geen wegen te noemen. Het is duidelijk dat Ezra zelden in een schakel auto heeft gereden want hij is waardeloos met de koppeling. Al vrij snel komt hij een redelijk steil gedeelte niet omhoog. Hij laat de auto minimaal 4 keer afslaan en besluit dan om in het pikkedonker de auto achteruit de helling af te laten rollen. Davey zegt eerst nog netjes dat hij moet stoppen, maar Ezra luistert niet en als blijkt dat hij zelf ook enigzins in paniek is, schreeuwt Davey: "Ezra, STOP!'. Achteraf zal blijken dat iedereen in de auto Davey dankbaar is want hij stopt de auto zodat iedereen uit kan stappen. Bijna iedereen in de auto stond doodsangsten uit. Hij probeert met een lege auto de helling op te komen en dat lukt wel. We lopen omhoog en stappen weer in.

Bij de eerstvolgende t-splitsing neemt hij wederom de verkeerde afslag. Dat blijkt wanneer een huisje de weg blokkeert en we niet verder kunnen. Ezra blijkt voornemens de auto op het smalle weggetje te keren met wederom iedereen in de auto en een afgrond vlak voor onze neus. Een vergelijkbaar tafereel volgt en we stappen uit. Als we wederom bij de t-splitsing komen komt er een compagnon van onze chauffeur aangescheurd en ruilen zij van auto. De andere auto is een automaat en dat blijkt hem veel beter af te gaan. Achteraf blijkt dat dit de eerste keer voor Ezra was in een auto die geen automaat id. Bijzonder, blijft toch Afrika. Onze nieuwe chauffeur weet duidelijk wel van wanten en binnen 5 minuten keert de rust terug in het busje. Abraham is behendig en voorzichtig en rijdt ons vliegensvlug naar de plek waar de briefing is.

Nadat we onze wandelstokken hebben gekregen springen we weer in het busje met onze gids, naar de plek van waar we het bos zullen binnengaan. Het is een prachtige hike waarvan het pad grotendeels al is vrijgemaakt. Het is sowieso bijzonder om je beseffen dat je in een tropisch regenwoud staat met in je achterhoofd dat je 3 weken geleden nog op de golfbaan in Westwoud stond.

Wanneer we anderhalf uur aan het lopen zijn (het is inmiddels 10.30 uur) zegt onze gids dat we moeten doorlopen omdat het weer aan het veranderen is. Er wordt regen verwacht. En regenbuien in de tropen zijn vaak kort maar intens en rond middaguur. Na nog een kwartier lopen moeten we van de geplaveide paden af en moeten we echt door het "ondoordringbare" deel van de jungle. Onze gids gaat voorop met zijn machete.

Onze gids staat in constant contact met de rangers die de gorrila's dagelijks opsporen. Hij vertelt ons tevens dat ze hier geen last meer hebben van stropers aangezien onder andere het entreegeld (900 dollar per persoon) wordt gebruikt om de gemeenschap te ondersteunen. Er zijn meer dan voldoende inkomsten waardoor het niet meer nodig is om op gorilla's te jagen. De aantallen nemen daarom ook langzaam maar zeker toe. Ook maakt hij af en toe apengeluiden om de locatie van de rangers te bepalen.

Nadat we een goede drie kwartier al hakkend onze weg door de jungle banen komen we rond het middaguur eindelijk op onze bestemming aan. We hebben een uur de tijd aangezien er wordt gedacht dat een langer verblijf stress kan opleveren voor de gorilla's. Op een gegeven moment horen we voor het eerst iets ritselen vlakbij. We zien de eerste flitsen van hun zwarte haren. Langzaam komen we steeds dichterbij totdat we op 5-7 meter afstand komen. WAUW. De gorilla's kijken je wel regelmatig aan maar verder geven ze er niets om dat je er bent. Ze kijken dwars door je heen.

We staan tussen een familie met één silverback, twee mannetjes, twee vrouwtjes en 3 baby's. Ze bewegen ook redelijk in het rond op zoek naar eten, dus soms komen ze ineens voor je de bosjes uit en soms staan ze ineens achter je. Het is zo bijzonder dat het bijna onwerkelijk is, een beetje hetzelfde als met de helikopter naar de Mount Everest en de zonsopkomst op de Machu Picchu. Je kunt het niet bevatten dat je oog in oog staat met een berggorrila, dat besef moet later komen. Helemaal het feit dat ze zo dichtbij zijn, je kunt ze letterlijk bijna aanraken.

Na een klein uur is het eigenlijk tijd om afscheid te nemen. We hebben echt waanzinnige foto's geschoten. Maar dan begint het ineens pijpenstelen te regenen. Het komt met bakken uit de hemel. We moeten van onze gids blijven staan en wachten tot het stopt. Gorilla's zoeken elkaar namelijk op tijdens de regen en het zou te stressvol zijn als wij daar doorheen gaan lopen.

De regen stopt echter niet en de rangers manen ons weer dichterbij de gorilla's. Bijna niemand geeft er gehoor aan omdat het zou hard regent. Maar ik ga zonder te twijfelen naar hem toe. Dit maak je maar 1 keer in je leven mee en dan hebben de meesten maar een uurtje. Ik sta ineens oog in oog met een groot mannetje dat rustig zit te eten terwijl hij mij recht aankijkt van een meter of 3 afstand. Ik kan niet onder woorden brengen hoe bijzonder dit was.

Als de regen stopt zijn we bijna 2 uur bij de gorrila's geweest. Wat een ervaring. Op de weg terug raakt niemand uitgepraat over wat we hebben gezien en we lopen in één rechte lijn door terug naar de plek waar de auto staat geparkeerd. Als we bijna terug zijn worden we nog getrakteerd op een bijzonder helder uitzicht op de heuvels van Rwanda. Deze plek is echt onbeschrijfelijk mooi.

Bij de parkeerplaats staan de locals ons uiteraard op te wachten met hun souvenirs. Iedereen neemt wel iets mee als herinnering aan deze geweldige ervaring. We zetten onze gids af en rijden weer terug naar ons verblijf bij Lake Bunyonyi. We drukken Abraham op het hart niet meer via de zandwegen te gaan maar via de normale geasfalteerde weg. We horen dat ze inmiddels gigantisch op hun kop hebben gekregen dat ze vanmorgen via die zandpaden zijn gereden. Hetgeen ze normaal nooit doen maar waarvan ze dachten dat dit deze ochtend sneller zou zijn. Mooi niet dus.

Na een klein half uurtje krijgt Abraham een telefoontje van één van de mannen die souvenirs verkocht. Iemand is z'n portemonnee vergeten. Het is onze Manu. We balen natuurlijk allemaal maar beseffen ook dat het belangrijk is dat de portemonnee terugkomt. Het blijkt dat de man al onderweg is op een motorfiets om de verloren goederen naar ons toe te brengen. Abraham zet de auto in een dorpje neer en zegt dat hij een motorfiets gaat lenen om de man tegemoet te rijden.

Wij voelen ons daar uiteraard totaal niet comfortabel bij en zeggen hem dat hij bij ons moet blijven. Na veel getouwtrek blijft hij toch bij ons en wachten we een half uur voordat Manu z'n portemonnee terug heeft. Dan is het eindelijk tijd om deze tocht af te maken.

Rond half 7 zijn we terug in het hotel. De andere groepen zijn al zo'n twee á tweeënhalf uur terug. Alhoewel we helemaal gesloopt zijn deert het ons weinig. We kunnen direct aanschuiven voor het eten en daarna vertellen we de verschillende verhalen die we door de dag hebben meegemaakt. Die van ons is er van start tot finish wel één voor in de geschiedenisboeken. Wat een intense dag. Na twee koude biertjes gaan we naar bed. We vertrekken morgen om 11 uur en dus kunnen we heerlijk en welverdiend uitslapen.