Dag 1

Wauw mensen, eindelijk staat onze droomreis op het punt van beginnen. Tijdens de covid periode werd onze reis nog gecancelled door Hugo de Jonge, maar nu kan geen maatregel ons meer stoppen. We gaan!

Het hele weekend ontspannen naar de dinsdag toe geleefd. De recordreeks van Max op de valreep nog mogen aanschouwen, dus we zijn er he-le-maal klaar voor. Gewapend met safarihoedjes, Deet, factor 50 en muggenwerende broeken voor ANWB-stellen gaan we op pad. Onze snorder Hamza is wederom bereidt om ons een slinger naar het station te geven, zodat we niet al gutsend van het zweet de trein in hoeven. Om 08.50 zitten we na een heerlijke nachtrust en met de koffie reeds achter de kiezen in het sprintertje naar Neerlands epicentrum van overlast: Schiphol.

We vliegen met Neerlands trots KLM en dat is toch altijd wel een prettig idee. Lekker veel beenruimte en topservice aan boord. Het is rustig op het vliegveld en daarom zijn we met drie kwartier door alle verplichte poortjes heen. Vast ritueel is om even de Kiosk te bezoeken om wat inspiratie op te doen. Als Davey vraagt: "even boekjes kijken?", dan weten we dat de reis echt is begonnen.

Een oerbroodje met kip-ei salade en een cappuccino van de Starbucks later begeven we ons naar gate D2. Een ander voordeel van vliegen met KLM is dat je nooit drie kwartier hoeft te lopen naar de uithoeken van Schiphol om je gate te vinden. En wat is het heerlijk om weer op reis te gaan zonder brace, krukken en in een rolstoel. Alleen die gedachte zorgt voor acute ontspanning van de tenen tot aan de kruin.

In het vliegtuig plaatsgenomen is het altijd weer even de vraag wat voor vlees er om je heen in de stoelen gaat zitten. Dit keer hebben we het "geluk" dat een nogal zuur riekende man van minimaal 400 pond (mag het een onsje meer?) recht voor ons komt zitten. Zodra de armen omlaag gaan houden we het vol, maar of de duvel ermee speelt gooit de beste man tijdens de vlucht geregeld de armen in z'n nek. Ach, noodzakelijk kwijt zullen we maar zeggen. En we doen er toch niets aan. Als ook een mevrouw uit Kenia met vier jonge kinderen heeft geaccepteerd dat zij niet met z'n allen naast elkaar kunnen gaan zitten, zijn we klaar om te vertrekken. Altijd bijzonder dat boarden.

De vlucht gaat vlekkeloos met maximaal 5 minuutjes lichte turbulentie. Drie films en 3,5 uur angry birds spelen later komen we aan in Nairobi. Als onze paspoorten worden gecontroleerd, zegt de mevrouw van de immigratie dat ze nog wat stickers voor ons moet pakken en dat dit even gaat duren. Het blijkt te gaan om het East Africa visum, dat met de hand uitgeschreven dient te worden. Davey krijgt een lichte zweetaanval van opwinding, een visum in het paspoort is één van de hoogtepunten van de trip. Tijdens het zoeken van de stickers word ik door een Thierry Baudet stemmer op m'n schouder getikt met de vraag: "En? Waar wachten we nou allemaal op?". "Een sticker", antwoord ik. "Het zijn allemaal idioten in dit land", zegt hij. Waarop hij kwaad terug beent naar zijn plek in de rij. We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Chromosoompje tekort zullen we maar zeggen.

Na het visa, schieten we door naar de bagagehal en Davey zegt wel te wachten op de tassen zodat ik alvast een simkaart kan scoren en geld kan pinnen. Staaltje efficiëntie van een stel op elkaar ingespeelde en doorgewinterde reizigers. Zo gezegd, zo gedaan. Een kwartier later bestellen we met onze nieuwe simkaart een Uber en we zijn onderweg naar ons hotel. Ook de check-in verloopt voorspoedig en zo liggen we rond middernacht lokale tijd (1 uur later dan in Nederland) in een heerlijk warm bed.

Dag 2

We worden een paar minuutjes voor de wekker wakker om 09.23. Wederom echt als een roosje geslapen en het voordeel van dezelfde tijdzone is dat je geen jetlag hebt. Natuurlijk is de vlucht met 8.5 uur lang en vermoeiend, maar dat gevoel dat je hersenen de vorm van een Wokkel hebben is er niet. We voelen ons eigenlijk redelijk fit.

We snellen ons naar de ontbijtzaal waar echt een degelijk buffet op ons staat te wachten. En nadat we ook de koffie en thee binnen hebben besluiten we een kijkje te nemen bovenop het hotel bij het zwembad. Helaas was het behoorlijk bewolkt en niet echt warm en dus besluiten we bij de wellness een kijkje te nemen. We willen eigenlijk allebei wel een ontspannende massage, maar er is helaas maar 1 masseuse aanwezig. Davey gaat eerst en ik besluit een uurtje de gym in te gaan om even het luie zweet eruit te sporten. Maar voordat ik dat doe besluit ik eerst om buiten het hotel te gaan pinnen. Als ik net even te lang op mijn mobiel aan het kijken ben op een kruispunt komt er al een Arabisch ogende man op mij af: "Don't do this, is too dangerous". Ik maak gelijk kennis met de wetten van Nairobi, dat in de volksmond bekent staat als Nairobbery. Helder, affirmative. Ik besluit mijn mobieltje op te bergen en met ferme tred loop ik terug naar het hotel.

Na het sporten loop ik naar de spa om Davey aan te treffen in de sauna. Ik vraag of het de moeite waard was en nog half na kreunend en met een voldane blik in de ogen zegt Davey dat het de lekkerste massage ooit was. Helaas gaat mevrouw nu eerst lunchen en daarom kan ik pas om 15 uur terecht. Helemaal prima, wij besluiten dan om ook te gaan lunchen.

Een cappuccino en een lichte lunch later lig ik ook op de tafel en het moet gezegd: het was inderdaad een geweldige massage. Davey is lekker op de kamer gebleven om het maandelijkse hoogtepunt van het vrouw zijn te verwerken. Dat is met een heerlijk middagdutje aardig gelukt. De maagjes beginnen al wat te grommen en voor we het weten staat er een Uber voor het hotel om ons te brengen naar The Grill Shack. Ook een beetje ons handelsmerk: het restaurant is inmiddels opgehouden met bestaan. De plannen worden gewijzigd en we gaan naar het regionaal geroemde Carnivore Restaurant. Je raadt het al, het is alles vlees dat hier de klok slaat. Ze hebben onder andere struisvogel en krokodil. De avonturiers die we zijn, gaan wij voor een plaat met driekwart kilo aan rundvlees.

Als de buikjes vol zijn en de laatste vetrandjes ons darmkanaal binnen schieten, stappen we wederom in een Uber terug naar het hotel. Onderweg worden we nog aan een kruisverhoor onderworpen over waarom wij niet religieus zijn. Onze taxichauffeur kan er met zijn verstand niet bij. Hoe kunnen bomen dan groeien uit een zaadje? En hoe kan hij dan dagelijks veilig door het verkeer komen? Enfin, we komen niet nader tot elkaar maar we krijgen wel een hartelijke "God bless you" als afscheidsgroet. Met een grote glimlach op zijn gezicht schiet hij de nacht in.

Voor het slapen gaan post ik nog even snel ons eerste reisverhaal, zodat jullie daar morgenochtend weer van kunnen smullen.

Tot snel!